ความเลววัดกันที่สายเลือดหรอ ?

สวัสดีค่ะทุกคน เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ อยากมีคนให้คำปรึกษาหรือสามารถรับฟังปัญหาของเรา บางทีเราก็แอบท้อเลยขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ อยากถามเพื่อนๆว่าเคยเจอปัญหาแบบเรามั้ยคะ และมีวิธีแก้ไขยังไง เริ่มเรื่องเลยนะคะเราเกิดในครอบครัวฐานะปานกลาง ค่อนข้างมีหน้ามีตาทางสังคม เรามักมีจะมีอะไรมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆที่เขาไม่มี เหมือนจะมีพร้อมแต่ความจริงไม่เลย ปัญหาในครอบครัวคือพ่อแม่ท่านทะเลาะกันมาตลอด พ่อเป็นคนขี้โมโหและเจ้าอารมณ์ค่ะ (ท่านเสียไปแล้ว ) แม่บอกพ่อทำร้ายแม่ตั้งแต่แต่งงานกันได้ไม่กี่วัน ท่านทั้งสองทะเลาะมาเรื่อย พ่อก็ใช้แต่อารมณ์ เราได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ฮือๆมาตลอด ภาพนี้จำได้ตั้งแต่เด็กจนโต เราก็แอบไปร้องไห้บ่อยๆในห้องน้ำเวลาท่านทะเลาะกัน เราไม่มีความสุขเลย และไม่เคยได้สัมผัส จนเมื่อเราโตขึ้นแม่ก็ตัดสินใจหนีไปกับผู้ชายคนหนึ่ง แม่คงอดทนมามากแล้ว ที่ช็อคมากกว่านั้นคือเขาเป็นเพื่อนกับพ่อ แล้วผู้ชายคนนั้นก็มีครอบครัวแล้ว พ่อเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากคนบ้าทำงาน กลายเป็นคนขี้เหล้า ข้าวปลาไม่กิน มีเงินเลี้ยงเพื่อนจนหมด กลับมาบ้านสภาพดูไม่ได้ คลุกดินคลุกฝุ่นมาทุกครั้ง ท่านตรอมใจอย่างหนักในสิ่งที่แม่ทำ กินเหล้าจนเป็นตับแข็ง ในที่สุดท่านก็เสียชีวิต ท่านคงรับไม่ได้ที่แม่หนีจากไป เราเป็นลูกไม่สามารถที่จะเยียวยาท่านได้เลย ท่านคงรักแม่มากแต่ไม่แสดงออก แต่ท่านก็ไม่เคยพูดหรือให้กำลังใจแม่ ไม่ถนอมน้ำใจ ทำร้ายทุบตี เราก็งงว่ารักแบบไหน แม่คงทนไม่ได้ที่จะอยู่กับพ่อเพราะแม่ทนมาตลอดกว่า 20 ปี แต่ที่ผิดคือแม่ไปรักคนที่มีครอบครัวแล้ว ซึ่งทั้งสองครอบครัวเรารู้จักกันอย่างดี เหมือนประมาณว่าแม่ไปแย่งผัวชาวบ้าน สังคมชาวบ้านด่าแม่ต่างๆนาๆ หลังจากที่พ่อเสีย จากที่บ้านมีคนนับหน้าถือตาตอนนี้กลับโดนชาวบ้านนินทา ไม่อยากคุยด้วย พวกเขาเกลียดแม่เรา เกลียดครอบครัวเรา บางคนก็ห้ามลูกรุ่นที่เรียนรุ่นเดียวกับเรา ว่าห้ามคบเรา เราเสียใจและน้อยใจมาก ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด พอเราคบกับแฟน แม่แฟนก็บอกแฟนว่าไม่ให้คบกับเรา เค้าคิดว่าเราจะเป็นเหมือนแม่ เราไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น เราเสียใจมากที่แม่เป็นแบบนี้ แต่เราไม่เคยเกลียดแม่เพราะแม่คือแม่ สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็เชื่อในสิ่งที่แม่เขาพูด เขาไม่เชื่อมั่นในตัวเรา เขาไปแบบไม่บอกเหตุผลปล่อยให้เรางง?? ตอนนี้เรารู้ทุกอย่างแล้ว
ซึ่งผู้ชายคนนั้นหลังจากที่เลิกกับเราไปยังบอกคิดถึงเราตลอด แต่เราไม่สามารถที่จะรักกันได้ มันทรมานมาก ที่โดนกีดกันแบบนี้ เพราะถ้าคบเราต้องแอบคบกัน ซึ่งมันไม่แฟร์กับเราเลย เราอยากรู้ว่าความเลวเขาวัดกันที่สายเลือดหรอคะ ?? เราต้องเป็นแบบแม่ใช่มั้ย ? แค่นี้เราก็เสียใจมากแล้วทำไมทุกคนต้องคิดว่าเราจะทำแบบแม่คะ เราเลยตัดสินใจเดินออกจากชีวิตพี่เขา ไม่โกรธไม่เกลียด ยังเก็บความรู้สึกดีๆให้เสมอ เจอหน้าแค่ยิ้มให้ แต่ไม่สามารถกอดได้เหมือนเดิม เราเสียใจจริงๆค่ะ ที่สังคมตัดสินเราแบบนั้น ไม่มีใครให้โอกาสเราได้พิสูจน์เลย  จนตอนนี้เราเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้วค่ะ ขอกำลังใจจากทุกคนด้วยนะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ